Mocne klapki razy dwa

Wtorek, 14 lutego 2012 · dodano: 12.02.2012 | Komentarze 0

Drugi dzień powitał nas wichurą i burzą śnieżną. Tak przynajmniej wyglądało za oknem jak rano poszliśmy na śniadanie. Wygrała zatem opcja druga, czyli ja idę na biegówki i wracam, żeby spokojnie pojechać sobie do Szklarskiej Poręby na relaks..

No więc się wybrałem i w planie miałem mocne uderzenie na podjazd, którym wspinaliśmy się wczoraj. Ale zanim wyruszę w drogę to trzeba się odpowiednio przygotować.

Jak już się przygotowałem to okazało się, że dalsza trasa jest zablokowana, bo budują tutaj podium pod Puchar Świata. No ja wiem, że mogę już teraz iść na podium, ale na razie to chciałbym trochę pojeździć sobie po trasach. Więc bez specjalnego brykania, przelazłem przez przygotowane zapory i udałem się w bliżej znanym kierunku. Od samego początku tempo dałem sobie mocne, żeby się rozgrzać. No i się rozgrzałem tak, że zrobiło mi się za gorąco. Dobrze, że dojechałem do rozwidlenia na Duże Klapki to sobie mogłem chwilę odetchnąć. Łyk wody i dalej pod górę. W międzyczasie wyprzedzili mnie jacyś zacni biegacze, więc miałem odniesienie mojego tempa do ich. Plan był taki, żeby ich wyprzedzić.

No to dawaj do góry klasykiem. Śnieg pada, wiatr wieje a ich nie widać. Pierwszy podbieg i nogi palą, a wcale się nie wypłaszcza. Ludków nie widać, bo zacinają z łyżwy i z klasyka. Cholera ja już czuje jak nogi puchną a tych nie widać, ale daje mocniej. Na szczęście na jednym podbiegu ich już zobaczyłem, a nie było łatwo. Po chwili doszedłem do nich i przez chwilę śmigałem za nimi. Chwila oddechu i dalej do góry. Jakoś wczoraj wydawało mi się, że to podejście było krótsze a dzisiaj zupełnie odwrotnie. Dziwne na maxa. Po kilku mniejszych, większych stromiznach nareszcie był zjazd do rozwidlenia. A ja zmachany byłem jak mops:))

Tak wygląda zmachany mops © mtbxc

I najfajniejsze było przede mną. Oczywiście, że zjazd i to jaki. Po kilku odepchnięciach miałem niezłą prędkość, a po wyznaczonym torze zjeżdża się idealnie. Frajda niesamowita, gorzej jest tylko jak przed tobą ktoś inny schodzi, bo jeszcze nie umiem innych wyprzedzać. Na szczęście inni patrzą i jakby co to wychodzą z torów. Bardzo miła zasada.

Po zjeździe znowu przerwa na picie i znów do góry. Tempo podobne do poprzedniego wejścia a na samym szczycie zrobiłem se kolejne fotkie. Takie małe coś.

Zdjęcie dla frajdy © mtbxc

A potem zastanawiałem się, czy pojechać jeszcze inną trasą, dłuższą czy zjechać sobie jeszcze raz. No i wygrała frajda, bo przecież frajda najważniejsza.

Powrót do Biathlonu dość szybki, bo bez przestojów i na szczęście z wiatrem w plecy, bo jak widziałem tych co szli w drugą stronę to było mi ich trochę żal.

Dzankuszyce - PKO Zimowa - Dzielne Klapki - Bumar Niematematyczna - Polskiej Jedynki

Poniedziałek, 6 lutego 2012 · dodano: 12.02.2012 | Komentarze 0

Zaraz po śniadaniu uderzyliśmy na biegówki. Na rozpoznanie postanowiliśmy pójść w kierunku Szklarskiej Poręby. Trasa świetnie wyratrakowana i przygotowana świetnie do jazdy klasykiem. Środkiem pomykają sobie ludziki stylem łyżwowym.

Sam start z Biathlonu trochę utrudniony przez prace fachowców i przygotowania do Pucharu Świata, a wygląda to tak.



Jak już zapieliśmy biegówki to okazało się, że jeszcze ich nie czujemy i kontrolnie zaliczyliśmy glebę pod pierwszą górkę. To chyba norma, bo człowiek nieprzyzwyczajony, że na nogach ma coś na wzór wąskich płetw hheehe. Na szczęście dalej było już lepiej. Tym bardziej że trasa najpierw była plaska, a potem delikatnie opadała, a miło się w rynnach zjeżdża. Słońce pięknie świeciło, więc zrobiliśmy małą sesję.

Dalej było tylko fajniej i przyjemniej. Ludzi jakoś dużo nie było, więc przy takiej pogodzie postanowiliśmy zrobić kolejną sesję.

Pierwsza wspólna sesja zdjęciowa w Dżankuszycach © mtbxc

I tak sobie robiliśmy zdjęcia idąc w kierunku trasy jaką sobie na ten dzień wyznaczyliśmy. Wielkiego tempa nie było, bo pierwszy dzień to nie ma co się zaginać, tym bardziej że z każdą chwilą widoki było coraz lepsze, czego dowodzi kolejna sesja.

Pogoda super, sejsa zdjęciowa w pełnej krasie © mtbxc

I tak sobie szliśmy, aż w końcu doszliśmy do rozdroża.

Dzielne klapki to nasz cel na dzisiaj. © mtbxc

Tak jak wskazywały znaki daliśmy w kierunku dzielnych klapek. Trasą Zimowe PKO, czy jakoś tak. Bankomatów nie było, ani Szymona. Po prostu, se szliśmy pod górę i nagle zrobiło się treningowo siłowo. Tempo niby niewielkie, ale napięcie w nogach coraz bardziej dawało o sobie znać. Jak już się tak zmachaliśmy to okazało się, że doszliśmy do kolejnego rozdroża. Tam jeden z miłych narciarzy poradził nam, żeby dalej iść trasą w kierunku Rozdroża nad Cichą. Że niby płasko, że niby fajnie, że można spokojnie iść. I tak sobie poszliśmy w kierunku tego cichego trasą Bumaru Niematematyczną.

Se idziemy Bumaru Niematematyczną © mtbxc

Trasa faktycznie płaska, momentami troszkę pod górę, trochę w dół, a zjazdy na biegówkach to fantastyczna sprawa. Można sobie pośmigać, bo człowiek jak bobslej trzyma się w rynnie. Więc fajnie.

Minęła już druga godzina i trochę nam zrobiło się zimno, a do hotelu jeszcze był kawałek. I tak jakby nie gadaliśmy jak wcześniej, tempo spadło, ale w sumie fun nadal był całkiem całkiem. Ludzi na trasie nie było, więc przez moment myśleliśmy, że pomyliliśmy trasę, albo co. No, ale w końcu doszliśmy do kolejnego rozwidlenia dróg.

W końcu rozwidlenie.... © mtbxc

Zmęczenie jak na pierwszy dzień dało o sobie znać, a do Biathlonu było jeszcze jakieś 3km. Na całe szczęście trasa prowadziła w dół, więc było trochę zjazdów, trochę szybszego tempa.

I tym sposobem pierwszy dzień mieliśmy za sobą. Kilka godzin poruszania się po lesie, trochę podbiegów, trochę szybszego tempa, trochę luźniej. Nie było źle, a w kolejne dni będzie jeszcze lepiej.

Dzankuszyce - part one

Niedziela, 5 lutego 2012 · dodano: 12.02.2012 | Komentarze 0

Do Jakuszyc przyjechaliśmy w niedziele. Plan był taki, żeby wstać wcześnie rano i około południa dojechać na miejsce. Jednak okazało się, że wolimy trochę pospać i z 5 rano zrobiła się 8ma.

Pakowanie nie zajęło nam zbyt długo i dokładnie o 9tej wyjechaliśmy z Warszawy. Droga do Wrocławia trasą Katowicką, a dalej na Szklarską Porębę nie była jakaś oblężona, co pokazuje, że w Niedziele warto podróżować. Całość, czyli 482 km zajęło nam 6 godzin. Czyli nie jest źle.

Na miejscu okazuje się, że w wyniku zalania niektórych pomieszczeń dostajemy inny pokój. I tu pierwszy zonk, bo w pokoju trochę zimno i tak trochę łyso, bo pokój jest w nowo wybudowanej części i jeszcze nie zdążyli wszystkiego dokończyć. Łóżka są, a to najważniejsze. No ale liczą się przecież trasy biegowe, a to też nauczka na przyszłość, że trzeba tym wszystkim się dokładnie zająć i jak się jedzie gdzieś w Polskie, to trza mieć wszystko swoje, chociaż jedzie się do hotelu. Więc w planie na kolejny dzień, było nabycie grzejnika, czajnika i co się jeszcze przyda.

Jutro w planie pierwsza trasa, rozpoznawcza. Zobaczymy jaka będzie pogoda.

Nordic skiing

Niedziela, 2 stycznia 2011 · dodano: 02.01.2011 | Komentarze 6

Małe podsumowanie nart biegowych. W sumie przebiegłem od początku sezonu ok. 50km łącznie. Najkrótszy bieg trwał nieco poniżej godzinę, a najdłuższy (tak jak dzisiaj) trochę ponad 3 godziny. Najszybciej biegłem ok. 16km/h, a średnio pomiędzy 6-8km/h.

Odnośnie moich własnych odczuć, to jest to sport dla mnie i aż się boję, że ciągnie mnie do zakupu nart łyżwowych. Zmiana stylu wiąże się, że zmianą obuwia, nart i kijów. Czego jednak nie robi się dla hobby, po to ono jest.

To, co sprawia mi największą przyjemność to ślizg połączony z pchnięciem ciała do przodu. Nadaje się całkiem przyzwoitą prędkość, co wiąże się ze sporym wysiłkiem, a przecież właśnie oto chodzi. Ruch rąk jest bardzo pomocny, a odpowiednie poprowadzenie siły odbicia daje kontrole nad ruchem.

To, co powoduje, że jazda na nartach biegowych jest trudna i bywa niemiła to głównie zachowanie ludzi w lesie. Przykładem może być para ludzi, którzy mieli dwa duże psy spuszczone ze smyczy, które na widok biegacza miały ochotę spróbować jego kostek. Kolejny przypadek, to specjalne niszczenie śladu, przez dzieci i dorosłych. Właściwie nie wiem, kto tu jest bardziej winny, ale stawiałbym na nierozsądnych rodziców, którzy po prostu pozwalają na wszystko. Jak źle się biegnie po rozdeptanym śladzie wszyscy biegający wiedzą.